«Δεν με νίκησε ο Πινοσέτ, θα με νικήσει ο ιός;» - αυτό πίστευε ο Λουίς Σεπούλβεδα, αλλά θα διαψευσθεί. Τον Φεβρουάριο του 2020 έχοντας τον άγνωστο ιό Covid-19 νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στοΟ βίδεο της Ισπανίας και πεθαίνει τελικά τον Απρίλιο του 2020..
Έζησε περιπετειώδη ζωή!! Ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής. Γεννήθηκε στηΧιλή (1949) και σπούδασε θεατρική σκηνοθεσία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Τα χρόνια των σπουδών του διατέλεσε ηγέτης του φοιτητικού κινήματος - όντας μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής. Στην κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε υπήρξε στέλεχος στο τμήμα των πολιτιστικών θεμάτων και ήταν υπεύθυνος για μια σειρά από φθηνές εκδόσεις για το ευρύ κοινό.
Μετά το πραξικόπημα του 1973, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και την δικτατορία του, φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από τις πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Κατάφερε να δραπετεύσει και έζησε παράνομα για ένα χρόνο περίπου. Με τη βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Aliance Française στο Βαλπαραΐσο, έστησε μια θεατρική ομάδα που έγινε η πρώτη πολιτιστική εστία αντίστασης. Ο ίδιος συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος. Η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 28 χρόνια.
Το γερμανικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας παρενέβη πάλι το 1977 και η ποινή του μετατράπηκε σε οκτώ χρόνια εξορίας. Φεύγοντας από τη Χιλή για τη Σουηδία (τον τόπο που είχε αποφασιστεί να εξοριστεί), όπου θα δίδασκε ισπανική λογοτεχνία, στην πρώτη του στάση στο Μπουένος Άιρες δραπέτευσε και κατάφερε να πάει στην Ουρουγουάη. Επειδή όμως οι πολιτικές συνθήκες στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη ήταν παρόμοιες με αυτές στην πατρίδα του, ο Λουίς Σεπούλβεδα πήγε στο Σάο Πάολο στη Βραζιλία, και στη συνέχεια στην Παραγουάη. Αναγκάστηκε να φύγει πάλι, λόγω του τοπικού καθεστώτος και εγκαταστάθηκε τελικά στο Κίτο του Εκουαδόρ, όπου σκηνοθέτησε για το θέατρο Alliance Française και ίδρυσε μια θεατρική εταιρεία. Έλαβε επίσης μέρος σε μια εκστρατεία της UNESCO με θέμα την αξιολόγησης του αντίκτυπου του αποικισμού στους Ινδιάνους Σουάρ (Shuar).
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μοιράστηκε τη ζωή των Σουάρ για επτά μήνες και κατανόησε τη Λατινική Αμερική ως μια πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική ήπειρο όπου ο Μαρξισμός μπορεί να ισχύσει για ένα αγροτικό πληθυσμό που εξαρτάται από το γύρω του φυσικό περιβάλλον. Εργάστηκε σε στενή επαφή με τις ινδιάνικες οργανώσεις και συνέταξε το πρώτο σχέδιο διδασκαλίας γραμματισμού για την ομοσπονδία των αγροτών Ιμπαμπούρα (Imbabura) των Άνδεων.
Το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία που αγωνιζόταν στη Νικαράγουα και μετά τη νίκη της επανάστασης εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Ένα χρόνο αργότερα έφυγε για την Ευρώπη και πήγε στο Αμβούργο εξαιτίας του θαυμασμού του για τη γερμανική λογοτεχνία (έμαθε τη γλώσσα στη φυλακή). Στην Γερμανία εργάστηκε ως δημοσιογράφος ταξιδεύοντας πολύ στη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Το 1982 ήρθε σε επαφή με την Greenpeace και εργάστηκε μέχρι το 1987 ως μέλος πληρώματος σε ένα από τα πλοία τους. Αργότερα λειτούργησε ως συντονιστής μεταξύ των διαφόρων κλάδων της οργάνωσης.
Μέχρι που τον συνάντησε ο Covid-19….
Σημαντικότερα έργα του :
«Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989) - Πεζογράφημα για το ανελέητο κυνήγι των φαλαινών, την ζωή και το θάνατο αυτού του ευφυούς θηλαστικού.
«Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989) -Το πρώτο του μυθιστόρημα και από τα δημοφιλέστερά του, εμπνευσμένο από την γνωριμία του με τους Ινδιάνους Σουάρ. Μια ομάδα λευκών κυνηγών σε αναζήτηση ενός άγριου αιλουροειδούς στον Αμαζόνιο.
«PatagoniaExpress»(1995) - Η αυτοβιογραφία του Σεπούλβεδα
«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ" ένα γλάρο να πετάει»(1996) - Διήγημα για παιδιά
